مروری بر پوسیدگی سبز

پوسیدگی سبز نوعی اکسیداسیون داخلی آلیاژهای کروم-نیکل-آهن است که باعث شکنندگی می شود. این در شرایطی رخ می دهد که همزمان کربوره شدن و اکسید شدن یک ماده وجود داشته باشد و در آلیاژهایی که حاوی 65 درصد نیکل یا بیشتر هستند، رایج تر است. این مکانیسم آسیب باعث می شود که مواد آلیاژی که در ابتدا برای تولید یک مقیاس اکسید خارجی محافظ در نظر گرفته شده بودند، در عوض یک رسوب اکسید داخلی مضر تولید کنند که منجر به شکستگی شکننده می شود . هنگامی که جزء به دلیل “پوسیدگی سبز” از بین می رود، سطح شکستگی تازه رنگ مایل به سبزی را نشان می دهد، نه بی شباهت به چوب پوسیده، که ناشی از رسوبات اکسید داخلی (معمولا اکسید کروم (Cr ₂ O ₃ )) است که باعث شکنندگی می شود. اسم هنس

پوسیدگی سبز فوق العاده موذیانه است زیرا می تواند بسیار سریع اتفاق بیفتد و باعث خرابی های خطرناک شود. اغلب در مناطقی مانند کوره های عملیات حرارتی که در دمای 1500 تا 1800 درجه فارنهایت (815 تا 980 درجه سانتیگراد) برای مدت طولانی گرم نگه داشته می شوند، رخ می دهد. البته، می‌تواند در مناطق دیگری که کربوره شدن و اکسید شدن همزمان مواد ممکن است رخ دهد، مانند جت‌های خنک‌کننده مسدود شده یا کوره‌های آنیلینگ روشن، مشکل ساز شود. خبر خوب این است که تا جایی که مکانیسم های آسیب وجود دارد، پوسیدگی سبز بسیار نادر است. این فقط در شرایط بسیار خاص رخ می دهد و بنابراین به احتمال زیاد بر تأسیساتی که برای آن آماده شده است تأثیر نمی گذارد.

به منظور جلوگیری از پوسیدگی سبز، مهم است که مطمئن شوید مواد انتخاب شده برای محیط در معرض اکسیداسیون داخلی نیستند. بنابراین، انتخاب مواد هنگام کار در محیط هایی که امکان پوسیدگی سبز وجود دارد بسیار مهم است.